ΠΑΟΚ - ΑΕΚ

Έφτασε η ώρα που ανέκαθεν μου άρεσε και με τσιτάρει όσο καμιά άλλη σα φιλοξενούμενοι.
Το ματς με τον ΠΑΟΚ στη Τούμπα.
Προσωπικά ανυπομονώ γι' αυτό το ματς.
Το τοπικό ντέρμπι της Πόλης,θα μπορούσε να πει κάποιος,αφού μας συνδέει κοινός τόπος καταγωγής.
Αν αναφερθώ στη προϊστορία μας με το ΠΑΟΚ θα πρέπει να γράφω βιβλία.
Θα ξεχωρίσω μόνο μερικά χαρακτηριστικά ματς στη Τούμπα,ασχέτως αν έχω παρακολουθήσει πολλά δια ζώσης.
Το πρώτο ματς που παρακολούθησα στη Τούμπα,ήταν το 1-1 στα πέτρινα χρόνια,με το Μαύρο να αποθεώνεται από όλο το γήπεδο,αν και αντίπαλός τους,κάτι που με έκανε να συμπαθήσω τον μεθαυριανό μας αντίπαλο.
Το θεώρησα ανωτερότητα εκ μέρους τους και σπανίζει στα Ελληνικά γήπεδα τέτοια χειρονομία.
Άλλη ανάμνηση είναι το 1989 με διαιτητή το Νικάκη και τη Σολομώντεια λύση του.
Έστειλε τον Οκόνσκι από την άλλη πλευρά να χτυπήσει ένα κόρνερ υπέρ μας, διότι οι πέτρες και οι αναπτήρες έπεφταν αβέρτα στην πλευρά που είχε παραχωρηθεί το κόρνερ.
Όπως συμβαίνει ακόμα σε πολλά ντέρμπι του ΠΑΟΚ με τα αντικείμενα να πέφτουν βροχή.
Θυμάμαι επίσης ένα παιχνίδι στα μέσα της δεκαετίας του 90,που καθόμουν στη θύρα 5 της Τούμπας κι όχι στην 7 ή στην 8,που κερδίσαμε αν θυμάμαι καλά 3-1 με ανατροπή του σκορ και το ματς να διακόπτεται από επεισόδια οπαδών του ΠΑΟΚ.
Τα λάθη του Πουρλιοτόπουλου και η διοικητική αναταραχή που επικρατούσε τότε στο ΠΑΟΚ νομίζω επί Βουλινού,έκαναν τους οπαδούς του να εισέλθουν στο γήπεδο γύρω στο 60 λεπτό, αγανακτισμένοι.
Μάταια περίμενα μπας και ξαναρχίσει ο αγώνας.
Ένας ποδοσφαιριστής μας πάντως έφαγε κάτι ψιλές αλλά δε θυμάμαι ποιος ήταν.
Ήταν πάντως από τις καλύτερες εμφανίσεις όλων των εποχών για την ομάδα μας.
Ένα Αγγλικό σκορ 4-4 παρακολούθησα πολλά χρόνια αργότερα,στη πρώτη του Τουμπάκοβιτς στη Θεσσαλονίκη.
Χορταστικό ματς και θέαμα.
Τζάμπα όμως χάσαμε τη νίκη εκείνη τη μέρα.
Ήμασταν καλύτεροι.
Πολλά,πάρα πολλά ματς τα οποία έχω παρακολουθήσει στο γήπεδο της Τούμπας και τις περισσότερες φορές από το πέταλο της θύρας 7-8.
Μερικά τα είδα κι από την αγαπημένη μου θέση σε γήπεδο,δηλαδή σε κεντρική θύρα(απέναντι από των επισήμων).
Πιο μικρός που ήμουνα πιο διστακτικός,πήγαινα μαζί με άλλους ΑΕΚτζήδες στο πέταλο,διότι φοβόμουνα τον εαυτό μου να μη παρασυρθεί και μου φύγει καμιά κραυγή κι άντε να αποδείξεις μετά ότι δεν είσαι ελέφαντας.
Θα έβρισκα το μπελά μου.
Οπότε το απέφευγα.
Αργότερα, όταν γνώρισα πρόσωπα και καταστάσεις στη Θεσσαλονίκη κι εφόσον μεγάλωνα κι ωρίμαζα σαν άνθρωπος,άρχισα να πηγαίνω στη θύρα 5, με φίλους μου ΑΕΚοΠΑΟΚτζήδες.
Ήταν ζόρικα,δε λέω όπως και παραμένει το ίδιο,αλλά τουλάχιστον έβλεπα καλύτερα την ομάδα μου.
Έτυχε να βλέπω νεαρούς ΑΕΚτζήδες στο πέταλο της Τούμπας να τραγουδούν για την ομάδα μας κι εγώ να κάθομαι σφιγμένος.
Πάντα έλεγα μέσα μου δε θα ξανάρθω εδώ και την επόμενη φορά πήγαινα κι εγώ στους υπόλοιπους.
Πάλι μετάνιωνα όμως που δε μπορούσα να δω τις φάσεις καλά και πάει λέγοντας.
Τώρα που δεν έχουμε οπαδούς στη Τούμπα,δεν υπάρχει τέτοιο δίλημμα.
Δεν είμαι άνετος,αλλά δε θέλω να σπάσει η παράδοση που κρατώ εδώ και χρόνια,με τις συνεχόμενες παρουσίες μου.
Αξέχαστη επίσης θα μου μείνει και η άνοδος 6000-7000 οπαδών μας στο 2-2 το 1992 για τη κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Ήταν η πρώτη και μοναδική φορά,που οι οπαδοί φιλοξενούμενης ομάδας,ήταν ίσοι ή περισσότεροι από τους οπαδούς των γηπεδούχων.
Ο ΠΑΟΚ εκείνη τη χρονιά είχε προβλήματα, ήταν απογοητευμένοι οι οπαδοί του και απέχανε πολλοί.
Η πρόβλεψή μου για το μεθαυριανό παιχνίδι ήταν διπλό.
Τώρα που έχασε όμως ο ΠΑΟΚ από τον ΑΡΗ,ίσως να βολευτούμε και με το Χ.