Με το σταυρό στο χέρι...

Χρόνια πολλά σε όλους.
Ποδοσφαιρικότατο γήπεδο η Ριζούπολη σε σχέση πάντα με το ΟΑΚΑ και "ντοπάρει" σίγουρα ψυχολογικά νεαρούς κι άπειρους ποδοσφαιριστές, αλλά πολύ μικρό για τις ανάγκες μιας πολύ μεγάλης ομάδας σα τη δική μας.
Πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στη προοπτική επέκτασης του συλλόγου αλλά με τυχόν αγωνιστική αστάθεια ή την συρρίκνωσή του με αγωνιστική σταθερότητα.
Ρητορικό το δίλημμα.
Η ομάδα μας τη Κυριακή απέδωσε σε γενικές γραμμές καλό ποδόσφαιρο.
Η νίκη έτσι όπως ήρθε τη περιμέναμε πολλά χρόνια.
Διευκρινίζω ότι αναφέρομαι στην άνεση.
Θα μπορούσε να ήταν ευρύτερη κι απλούστερη, αν ο διαιτητής ήταν καλός.
Πιστεύω ότι και την υπόλοιπη αγωνιστική χρονιά την ίδια αντιμετώπιση θα έχουμε εντός συνόρων.
Οπότε μας απομένει μία τίμια και προφανή λύση - εφόσον υπάρχει απαγορευτικό για μας να διεισδύσουμε στα άδυτα των παρασκηνίων του ποδοσφαίρου και της διαιτησίας και πρακτικά, επειδή κυβερνούν εδώ και χρόνια οι άλλοι μεγάλοι ανταγωνιστές μας,αλλά και ηθικά αφού δε μας πάει σαν οπαδούς και φίλους του πιο περήφανου,του πιο ταλαιπωρημένου και πιο ηθικού συλλόγου του αιώνα εν Ελλάδι,που αρέσκεται να βαδίζει με το σταυρό στο χέρι(είναι και η μέρα του σήμερα).
Η λύση είναι να κάνουμε ομάδα να κερδίζει τους διαιτητές και το παρασκήνιο του επαγγελματικού μας ποδοσφαίρου,κάτι που δε μπορέσαμε να κάνουμε ολοφάνερα το 95,το 96,αλλά και πιο πρόσφατα το 2008.