Ο Στέλιος και ο ύμνος

Χρόνια πολλά σε όσους κι όσες γιορτάζουν σήμερα,ιδιαίτερα στον Στέλιο Μανωλά,και στον Στέλιο Σεραφίδη,που θυμάμαι.
Τέτοια μέρα είχαμε άλλους δύο που γιόρταζαν παλιότερα.
Τον Στέλιο Σκευοφύλακα,αλλά και τον Στέλιο Καζαντζίδη.
Ο Καζαντζίδης φυσικά δεν έπαιζε μπάλα,αλλά είναι δεμένος όσο λίγοι με την ομάδα μας.
Από προσφυγιά,από τη συνεργασία του με τον Μίμη Παπαϊωάννου κι από τον ύμνο που έγραψε για την ομάδα μας,με τον Χρήστο Κολοκοτρώνη.
Είναι τιμητικό για μας να κληρονομούμε την παράδοση και το θεόπνευστο έργο,παλιότερων και μεγάλων ΑΕΚτζήδων.
Αλλά και βαριά η ευθύνη μας να τα διαιωνίσουμε.
Ενώ οι εποχές,οι συνήθειες,οι παραδόσεις,τα έθιμα,τα ήθη,τα ακούσματα αλλάζουν,κάποια πράγματα πρέπει να παραμένουν αναλλοίωτα στο πέρασμα των χρόνων,για να θυμίζουν τους δημιουργούς κι εκτελεστές τους.
Είναι πολύ δύσκολο φυσικά να διατηρηθούν όλα αυτά αναλλοίωτα,αλλά η συνεχής προσπάθεια και η επιμονή θα επιφέρει καρπούς.
Ο γιος μου ο μεγάλος είναι 8 χρονών.
Όταν πριν λίγα χρόνια,πρωτοάκουσε τον παλιό και κλασικό ύμνο της ΑΕΚ,τον άκουσα που τον τραγουδούσε πολλές φορές.
Όταν όμως άκουσε τον νέο ύμνο του Φοίβου,κατάλαβα ότι τον άγγιξε πολύ περισσότερο από όσο θα μπορούσα να φανταστώ.
Στο mp3 του αυτό είχε μόνο και τίποτα άλλο.
Κι εμένα μου άρεσε,αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας.
Ίσως επειδή μεγάλωσα με τον άλλον ύμνο,να μη μου έκατσε καλά σαν άκουσμα ο καινούριος,αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν αγγίζει τη νέα γενιά,πιο πολύ αυτός,από τον παλιό.
Πρέπει να σεβόμαστε τις αποφάσεις και τα ερεθίσματα των νέων παιδιών,διότι αυτοί είναι το μέλλον της χώρας αλλά και της ΑΕΚ.
Αν για οποιοδήποτε λόγο τους αποπάρουμε ή τους απαγορεύσουμε να έχουν αυτό που αγαπάνε,σίγουρα θα στραφούν κάποια στιγμή εναντίον μας.
Ας τους μάθουμε συγχρόνως να ακούνε για να μαθαίνουν και να διδαχτούν από μας να σέβονται την ιστορία της ΑΕΚ,τον εαυτό τους πρωτίστως,αλλά κι εκτενέστερα,όλων των συνανθρώπων μας.
Να εξελίσσονται λοιπόν τα πράγματα ήρεμα και με φυσιολογικό τρόπο κι όλα θα πάρουν το δρόμο τους.