Ο Otto Rehhagel κι ο Γαλανόλευκος Φάρος

Μετά από μια πολύ δύσκολη και κουραστική μέρα που πέρασα,σκέφτομαι πως το βράδυ έχουμε Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου.
Παιχνίδι που θα έχει σίγουρα δυσκολίες,με μια πολύ μυστήρια και μυστικοπαθή ομάδα.
Το δυσάρεστο είναι φυσικά που δεν έχουμε ποδοσφαιριστή μας,εκπρόσωπο σε αυτή τη σπουδαία πραγματικά ομάδα,του πολύ μεγάλου Ότο Ρεχάγκελ.
Κι όμως αδέρφια μου,στην Ελλάδα του 2009 αυτός ο άξιος προπονητής κι ο ικανότερος που πέρασε ποτέ από το πάγκο της Εθνικής μας,αμφισβητείται.
Επειδή φυσικά δεν έκανε και δε κάνει ποτέ χατήρια σε κανέναν.
Ούτε στις επιλογές παιχτών,ούτε στα συστήματα ανάπτυξης της ομάδας,και γενικά πουθενά και πολύ καλά κάνει.
Ο Ότο δεν έκατσε στη μεγάλη Μπάγερν Μονάχου,επειδή δεν άκουγε το μέγιστο Μπενκεμπάουερ και θα ακούσει τις υποδείξεις του κάθε τυχάρπαστου κι ανίδεου Έλληνα?
Θεωρώ χρέος μου να αφιερώσω λίγες γραμμές στον αγαπημένο μου Otto Rehhagel,διότι μου έδωσε τη μεγαλύτερη χαρά που είχα ποτέ,σε επίπεδο ποδοσφαίρου κι αυτό δε θα το ξεχάσω ποτέ.
Αντιθέτως θα ξεχάσω για δυο ώρες τα παντοτινά προβλήματα της ΑΕΚΑΡΑΣ μας,ελπίζοντας και προσμονώντας μια στιγμή χαράς από τον Ότο και τα παλικάρια του.
Καλή επιτυχία,η Νότιος Αφρική και το Μουντιάλ μας περιμένουν.
Μακάρι να πάμε και πάλι να τους τρελάνουμε.
Χαιρετώ τα αδέρφια από το Γαλανόλευκο Φάρο.
Πιστοί μέχρι θανάτου.