Είναι ακόμα παιδιά

Χθες έγραφα πως πάμε να κλέψουμε τη νίκη,αλλά στο τέλος,παραλίγο να μας την έκλεβε ο αντίπαλος.
Εκμεταλλευόμενος την ορατότητα από ψηλά της θύρας 1 του πανέμορφου Καυταντζογλείου Σταδίου,είχα την ευκαιρία να δω την ομάδα μας από σημείο που σπάνια τη βλέπω.
Είναι αλήθεια πως βλέπεις τακτικές,διατάξεις πολύ καθαρά,αλλά δε μπορείς εύκολα να δεις γκριμάτσες,αντιδράσεις,γκολ κι επίμαχες φάσεις,ιδίως όταν συμβαίνουν στην αντίθετη πλευρά του γηπέδου.
Το μάτι μου λοιπόν από εκεί ψηλά είδε, μια ΑΕΚ σαφώς καλύτερη από τον Ηρακλή,με καλή κυκλοφορία μπάλας,ωραία διάταξη και ομοιόμορφες κινήσεις στο χώρο,έως όμως έξω από τη μεγάλη περιοχή του αντιπάλου της.
Ο Ηρακλής πέρα από μια κεφαλιά του Μιλάνο στο δεκάλεπτο δεν είχε κάποια άλλη αξιόλογη ευκαιρία να παρουσιάσει.
Δεν είναι υπερβολικό να γράψω πως δε μπορούσε να περάσει το κέντρο.
Έβαλε όμως ένα απίστευτα όμορφο γκολ και από το πουθενά πήρε κεφάλι στο σκορ.
Χτυπιόμασταν από τη πόρνη τη μπάλα και τα παιχνίδια της,στη κερκίδα.
Παρόλο που χάναμε,έβλεπα πως ήταν θέμα χρόνου να βάλουμε γκολ,αλλά δυστυχώς μια το δοκάρι του Γιάχιτς και μια άουτ,κλείσαμε το ημίχρονο πίσω στο σκορ.
Δεύτερο ημίχρονο με Γιάχιτς,Καφέ πιο κοντά ανεβήκαμε κι άλλο και παίρναμε όλες τις μπαλιές.
Ισοφαρίσαμε,χάσαμε πέναλτι,μείναμε με δέκα παίχτες και στο τέλος ευτυχώς δεν έγινε καμιά στραβή.
Σα παιχνίδι δεν ήταν ιδιαίτερα καλό,διότι ήταν μονόπλευρο το θέαμα από την ΑΕΚ.
Είχε όμως συνεχώς αγωνία,αφού πίεζε η ομάδα που κυνηγούσε το σκορ και απρόοπτη εξέλιξη.
Χθες με τον Τζιμπούρ δε μπορώ να θυμηθώ πόσες φορές με νευρίασε,και φώναζα να δώσει πάσα,διότι ήταν εκνευριστικό να παίρνει τη μπάλα και να θέλει να περάσει όλο τον Ηρακλή.
Μια φορά μόνο τα κατάφερε και σκόραρε.
Στο πέναλτι δεν έδωσα και πολύ σημασία που το έχασε,αφού πιστεύω πως το χτύπησε αυτός που ήταν πιο αποφασισμένος,άρα δε βρίσκω λάθος στην επιλογή παίχτη.
Μπορούσε να το χάσει ο καθένας.
Εδώ χάσαμε πέρσι δύο στη Λιβαδειά με πιο εξειδικευμένους στα πέναλτι ποδοσφαιριστές μας.
Τι να λέμε τώρα.
Το χαμένο πέναλτι όμως έφερε πανικό.
Στο καπάκι κόκκινη κάρτα και μια σύγχυση στην άμυνα και να μετράω τρεις φάσεις μπροστά μου.
Ήταν η πρώτη φορά μετά το χαμένο πέναλτι,που πάγωσε κι έγινε ασορτί με το καιρό και την ομάδα,ο κόσμος.
Ωραία ατμόσφαιρα,παλμός,σύνεση,έμπρακτη αγάπη προς την ομάδα μας σκιαγράφησαν το προφίλ του ΑΕΚτζή στη κερκίδα.
Επαναλαμβάνω,όλη την ώρα τραγούδι,ακόμα και μετά το γκολ που δεχτήκαμε έως τη στιγμή που χάθηκε το πέναλτι.
Μετά κάτσαμε όλοι οι ΑΕΚτζήδες.
Εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου.



Κάποιες προσωπικές εκτιμήσεις :

Οι παίχτες που έχουμε,πιστεύω πως έχουν πολύ καλή ποιότητα για το Ελληνικό πρωτάθλημα.
Ο Μπάγεβιτς τους αφήνει πολύ ελεύθερους στο παιχνίδι,να κάνουν αυτό που ξέρουν και μπορούν και καλά κάνει.
Πολλές φορές όμως,τους συλλαμβάνω ή να αδιαφορούν χαρακτηριστικά ή να φοβούνται να πάρουν πρωτοβουλίες.
Σχεδόν έχω πειστεί πως οι παίχτες μας φοβούνται πολύ κι ένας δυο αδιαφορούν.
Αυτοί που φοβούνται,τρέμουν στην ιδέα μιας ακόμα γκέλας στην ομάδα και δε παίρνουν προσπάθειες πάνω τους για να μη τα ακούσουν από το κόσμο,με αποτέλεσμα να παρουσιάζει η ομάδα πολλά κενά,νεκρά και καταδικαστικά για την ΑΕΚ πολλές φορές διαστήματα.
Είναι ακόμα παιδιά και δεν ψήθηκαν στη ζωή τους.
Αν παίζανε σε ομάδα δίχως μεγάλη πίεση θα βγάζανε μάτια,στην ΑΕΚ όμως είναι άλλες οι συνθήκες.
Και ο Τζιμπούρ παιδάκι δείχνει - παρόλο που δε φοβάται - με τη συμπεριφορά του.
Κάποιοι άλλοι αδιαφορούν,- ενώ μπορούν να κάνουν τη διαφορά - βλέποντας τους άλλους να τα χάνουν.
Αυτά δε θα συνέβαιναν,αν ήταν οι πιο πολλοί Έλληνες παίχτες και ξέραν τι είναι η ΑΕΚ κ.τ.λ.
Επίσης δεν έχουμε πολλούς έμπειρους παίχτες στην ομάδα.
Να βγαίνουν μπροστά στα άσχημα και να καλύπτουν τους άλλους,στυλ Κυριάκου.
Ο Καφές είναι πολύ ευγενικό παιδί - και πολύ καλός χθες - για να κάνει μια τέτοια δουλειά κι ανάμεσα σε ξένους συμπαίχτες.
Ο Αλεξόπουλος είναι ο μόνος που μπορεί να πάρει αυτό το ρόλο πάνω του,αλλά μετά από ακόμα μια πάρα πολύ καλή εμφάνιση των Άλβες - Μαϊστόροβιτς(αξιόπιστοι),δύσκολα να δει ενδεκάδα.
Αναγκάζεται κι αυτό να το κάνει ο Ντούσαν ή ο Δημητριάδης.
Δημητριάδης.....
Πολύ τυχεροί που τον ξαναέχουμε.
Τι δουλειά κάνει αυτό το παιδί!!!
Μακάρι να είχε μόνο Έλληνες και θα τους έκανε σε λίγους μήνες πρωταθλητές.